پاییز را دوست دارم

بخاطر غریب و بی صدا آمدنش
بخاطر رنگ زرد زیبا و دیوانه کننده اش
بخاطر خش خش گوش نواز برگ هایش
بخاطر صدای نم نم باران های عاشقانه اش
... بخاطر رفتن و رفتن... و خیس شدن زیر باران های پاییزی
بخاطر بوی مست کننده خاک باران خورده کوچه ها
بخاطر غروب های نارنجی و دلگیرش
بخاطر شب های سرد و طولانی اش
بخاطر تنهایی و دلتنگی های پاییزی ام
بخاطر پیاده روی های شبانه ام
بخاطر بغض های سنگین انتظار
بخاطر اشک های بی صدایم
بخاطر سالها خاطرات پاییزی ام
بخاطر معصومیت کودکی ام
بخاطر نشاط نوجوانی ام
بخاطر تنهایی جوانی ام
بخاطر اولین نفس هایم
بخاطر اولین گریه هایم
بخاطر اولین خنده هایم
بخاطر دوباره متولد شدن
بخاطر رسیدن به نقطه شروع سفر
بخاطر یک سال دورتر شدن از آغاز راه
بخاطر یک سال نزدیک تر شدن به پایان راه
بخاطر غریبانه و بی صدا رفتنش
پاییز را دوست دارم، بخاطر خود پاییز
و من عاشقانه پاییز را دوست دارم

من از قصه زندگی ام نمی ترسم

پنهونی از،چشمای تو

با گریه خلوت میکنم

با تو تو رویای،خودم

بی پرده صحبت میکنم

این ماجرای،هر شبه

وقتی که بیخواب توام

دلتنگی هر روزمی

هر لحظه بی تاب توام

باز لابه لای موی من

میپیچه عطر دست تو

حالا که تو آغوشتم

این حسو تا آخر برو

باز لابه لای  موی من

میپیچه عطر دست تو

حالا که تو آغوشتم

این حسو تا آخر برو

دستای تو،سهم منه

وقتی که میلرزه تنم

میتونی آرومم کنی

آتیش گرفته پیرهنم

تو خلوته نگاه تو

نمیشه آفتابی نشد

دلواپس تو بودو باز

عاشق بی خوابی نشد

باز لابه لای موی من

میپیچه عطر دست تو

حالا که تو آغوشتم

این حسو تا آخر برو

باز لابه لای موی من

میپیچه عطر دست تو

حالا که تو آغوشتم

این حسو تا آخر برو

چقدر دوست داشتم يک نفر از من مي پرسيد:

چرا نگاه هايت آنقدر غمگين است؟

چرا لبخندهايت آنقدر تلخ و بيرنگ است؟

اما افسوس که هيچ کس نبود ...

هميشه من بودم و تنهايي پر از خاطره ...

آري با تو هستم ...!

با تويي که از کنارم گذشتي...

و حتي يک بار هم نپرسيدي،

یلدای بدون هم بودنمون مبارک

هرچند از هم دوریم اما قلبامو به هم خیلی نزدیکه

دوست دارم این مدت تنهایی و بی هم بودن زود تموم شه و مثل روزای اول پیش  هم باشیم

تورو به خدا بر من

مواظب خودت باش

گریه نکن،آروم بگیر

به فکر زندگیت باش

غصم میشه اگه بفهمم

داری غصه میخوری

شکایت از کسی نکن

با اینکه خیلی دلخوری

دلت نگیره مهربون

عاشقتم اینو بدون

دلم گرفته،میدونی

از هم جدا کردنمون

دل نگرونتم همش

اگه خطا کردم ببخش

بازم منوب خاطر،تموم خوبیات ببخش

منو ببخش

منو ببخش

اصلا فراموشم کنو

فکر کن منو نداشتی

اینجوری خیلی بهتره

بگو منو نخواستی

برو بگو تنهایی رو

خیلی زیاد دوسش داری

اگه تو تنها بمونی

با کسی کاری نداری

دلت نگیره مهربون

عاشقتم اینو بدون

دلم گرفته میدونی

از هم جدا کردنمون

دل نگرونتم همش

اگه خطا کردم ببخش

بازم منو بخاطر،تموم خوبیات ببخش

منو ببخش

منو ببخش

می دونم گاهی حرفام خیلی تلخه / بگو می تونی حرفامو ببخشی

باید گاهی توچشمام خیره شی تا / ببینی تا چه حد غمگین وخسته ام

نمی دونم دخیل دلخوشیمو / به چشمای کدوم آیینه بستم

یه دنیا خاطره تو کوله بارم / منو از زندگی مأیوس کرده

شبای بی چراغ زندگیمو/ پر از تنهایی و کابوس کرده

تو نور روشن روزای بعدی / همون روزایی که آیینه وارن

همون روزای خوشرنگ دل انگیز/ که تو آغوششون پروانه دارن

تو می تونی منو آشتی بدی با / شبای روشن ستاره بازی

تو می تونی کنار من بمونی / تو می تونی منو از نو بسازی

تو می تونی با یه لبخند شیرین / بدیهای منو آسون ببخشی

می تونی به کویر خشک قلبم / تو به آهستگی بارون ببخشی

همه ی دنیا میدونن

کاشکی لحظه ها دوباره

مارو به هم برسونن

توی این قصه دوباره

آدما میانو میرن

دوست دارن که توی قلبم

جای عشقتو بگیرن

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

اما من حتی تو خواب هم

یاد اون  چشات میوفتم

یادمه از تو

برای آسمون قصه میگفتم

نور تو با یه اشاره

سایه میندازه رو سینم

آسمونیو میدونم

عمریه عاشق ترینم

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

نمیخوام ابرای تیره

جلو چشماتو بگیره

هرکی که عاشق نباشه

تو سیاهیا میمیره

هرکی که عاشق نباشه

تو سیاهیا میمیره

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

بودم ... نبودی ...

عاشق نبودم ... و تو انگار عاشق ...

گذشت ...

شاید دست تقدیر شاید ... هر چه میخواهی اسمش را بذار !

بی بهانه و بی دغدغه از نبودنت رسیدی ...

ماندم

عاشق نبودم ... باز هم نمیدانم عاشق بودی یا نه !

باز هم گذشت ...

رسیدنت شد ماندنم و ماندنت شد بودنم

انگار وقتی می آمدی دل لرزید اما یادم هست عقل گفت عاشق نیستم

نمیدانم انکار بود یا اشتباه ...!

گیج و مبهوط از احساس نداشته ام به نگاهت خیره و به صدایت دل میدادم

نمیدانستم میدانی یا نه که هر لحظه غرقتر میشد دل در بودنت

دل بسته شدمو دل داده شدی...

دل سپردگی کردم ...

ماندم و ماندی ...

بودمو بودی ...

دوستت داشتم و میدانم دوستم داشتی ...

مستو بیتاب از گرمای وجودت بی دلهره از فردای نبودنت

میچرخیدمو میرفتمو میگشتم

گذشت ...

بودمو ... نبودی

انگار دل هیچ گاه حساب مردنش را نکرده بود که اینگونه دل بسته بود ...

دل دادن ... عادت ...عشق ... دلتنگی ... بغض ...

برای ترکشان دیگر دیر بود ، خیلی دیر ...!

تو نیستی و من هنوز دنبال سایه ات در پس کوچه های دلتنگیم هستم

شاید پیدا کنم دلیل بودن را

شاید برگردی و باز زندگی کنم و عشق بورزم به بودنت ...

و شاید ... !

 عاشقتم

عشق هدیه ایست جاودانی

و من چه عاجزانه افقهای طلایی نگاهت را

 با هزاران تمنا جستجو می کنم

و قصه تنهایی را در آسمان ابی نگاهت در میان می گذارم

نسیم اشکی که در نگاهت موج می زند

بارانی از عشق بود برای باغ رویاهایم

و دلم چه بی قرار برای نگاه عاشقت می تپد

در دل شبهای تاریک وجودم

 به جستجوی روشنایی وجودت می گردم

به افتاب گردانی می مانم

که هر صبح به امید افتاب وجود تو سر از خواب بر می دارم

و خوب می دانم گلبرگهای نازک وجودم را

باد سرد خزان در هم فرو می ریزد

و جوانه نا شکفته امیدم به دور از تو می خشکند

اما با این اصاف می دانم

قلبم کوچکتر از انی است که ظرفیت خوبی های تو را داشته باشد

اما در سکوت پر از فریاد خود می گریم و می گویم

با همین قلب کوچک و به وسعت تمام خوبی ها و سادگی هایت

دوستت دارم

پاییز را دوست دارم

بخاطر غریب و بی صدا آمدنش
بخاطر رنگ زرد زیبا و دیوانه کننده اش
بخاطر خش خش گوش نواز برگ هایش
بخاطر صدای نم نم باران های عاشقانه اش
... بخاطر رفتن و رفتن... و خیس شدن زیر باران های پاییزی
بخاطر بوی مست کننده خاک باران خورده کوچه ها
بخاطر غروب های نارنجی و دلگیرش
بخاطر شب های سرد و طولانی اش
بخاطر تنهایی و دلتنگی های پاییزی ام
بخاطر پیاده روی های شبانه ام
بخاطر بغض های سنگین انتظار
بخاطر اشک های بی صدایم
بخاطر سالها خاطرات پاییزی ام
بخاطر معصومیت کودکی ام
بخاطر نشاط نوجوانی ام
بخاطر تنهایی جوانی ام
بخاطر اولین نفس هایم
بخاطر اولین گریه هایم
بخاطر اولین خنده هایم
بخاطر دوباره متولد شدن
بخاطر رسیدن به نقطه شروع سفر
بخاطر یک سال دورتر شدن از آغاز راه
بخاطر یک سال نزدیک تر شدن به پایان راه
بخاطر غریبانه و بی صدا رفتنش
پاییز را دوست دارم، بخاطر خود پاییز
و من عاشقانه پاییز را دوست دارم

پنهونی از،چشمای تو

با گریه خلوت میکنم

با تو تو رویای،خودم

بی پرده صحبت میکنم

این ماجرای،هر شبه

وقتی که بیخواب توام

دلتنگی هر روزمی

هر لحظه بی تاب توام

باز لابه لای موی من

میپیچه عطر دست تو

حالا که تو آغوشتم

این حسو تا آخر برو

باز لابه لای  موی من

میپیچه عطر دست تو

حالا که تو آغوشتم

این حسو تا آخر برو

دستای تو،سهم منه

وقتی که میلرزه تنم

میتونی آرومم کنی

آتیش گرفته پیرهنم

تو خلوته نگاه تو

نمیشه آفتابی نشد

دلواپس تو بودو باز

عاشق بی خوابی نشد

باز لابه لای موی من

میپیچه عطر دست تو

حالا که تو آغوشتم

این حسو تا آخر برو

باز لابه لای موی من

میپیچه عطر دست تو

حالا که تو آغوشتم

این حسو تا آخر برو

چقدر دوست داشتم يک نفر از من مي پرسيد:

چرا نگاه هايت آنقدر غمگين است؟

چرا لبخندهايت آنقدر تلخ و بيرنگ است؟

اما افسوس که هيچ کس نبود ...

هميشه من بودم و تنهايي پر از خاطره ...

آري با تو هستم ...!

با تويي که از کنارم گذشتي...

و حتي يک بار هم نپرسيدي،

یلدای بدون هم بودنمون مبارک

هرچند از هم دوریم اما قلبامو به هم خیلی نزدیکه

دوست دارم این مدت تنهایی و بی هم بودن زود تموم شه و مثل روزای اول پیش  هم باشیم

تورو به خدا بر من

مواظب خودت باش

گریه نکن،آروم بگیر

به فکر زندگیت باش

غصم میشه اگه بفهمم

داری غصه میخوری

شکایت از کسی نکن

با اینکه خیلی دلخوری

دلت نگیره مهربون

عاشقتم اینو بدون

دلم گرفته،میدونی

از هم جدا کردنمون

دل نگرونتم همش

اگه خطا کردم ببخش

بازم منوب خاطر،تموم خوبیات ببخش

منو ببخش

منو ببخش

اصلا فراموشم کنو

فکر کن منو نداشتی

اینجوری خیلی بهتره

بگو منو نخواستی

برو بگو تنهایی رو

خیلی زیاد دوسش داری

اگه تو تنها بمونی

با کسی کاری نداری

دلت نگیره مهربون

عاشقتم اینو بدون

دلم گرفته میدونی

از هم جدا کردنمون

دل نگرونتم همش

اگه خطا کردم ببخش

بازم منو بخاطر،تموم خوبیات ببخش

منو ببخش

منو ببخش

می دونم گاهی حرفام خیلی تلخه / بگو می تونی حرفامو ببخشی

باید گاهی توچشمام خیره شی تا / ببینی تا چه حد غمگین وخسته ام

نمی دونم دخیل دلخوشیمو / به چشمای کدوم آیینه بستم

یه دنیا خاطره تو کوله بارم / منو از زندگی مأیوس کرده

شبای بی چراغ زندگیمو/ پر از تنهایی و کابوس کرده

تو نور روشن روزای بعدی / همون روزایی که آیینه وارن

همون روزای خوشرنگ دل انگیز/ که تو آغوششون پروانه دارن

تو می تونی منو آشتی بدی با / شبای روشن ستاره بازی

تو می تونی کنار من بمونی / تو می تونی منو از نو بسازی

تو می تونی با یه لبخند شیرین / بدیهای منو آسون ببخشی

می تونی به کویر خشک قلبم / تو به آهستگی بارون ببخشی

همه ی دنیا میدونن

کاشکی لحظه ها دوباره

مارو به هم برسونن

توی این قصه دوباره

آدما میانو میرن

دوست دارن که توی قلبم

جای عشقتو بگیرن

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

اما من حتی تو خواب هم

یاد اون  چشات میوفتم

یادمه از تو

برای آسمون قصه میگفتم

نور تو با یه اشاره

سایه میندازه رو سینم

آسمونیو میدونم

عمریه عاشق ترینم

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

نمیخوام ابرای تیره

جلو چشماتو بگیره

هرکی که عاشق نباشه

تو سیاهیا میمیره

هرکی که عاشق نباشه

تو سیاهیا میمیره

تو مث ستاره بودی

توی لحظه های سردم

واسه پیدا کردن تو

توی آسمون میگردم

بودم ... نبودی ...

عاشق نبودم ... و تو انگار عاشق ...

گذشت ...

شاید دست تقدیر شاید ... هر چه میخواهی اسمش را بذار !

بی بهانه و بی دغدغه از نبودنت رسیدی ...

ماندم

عاشق نبودم ... باز هم نمیدانم عاشق بودی یا نه !

باز هم گذشت ...

رسیدنت شد ماندنم و ماندنت شد بودنم

انگار وقتی می آمدی دل لرزید اما یادم هست عقل گفت عاشق نیستم

نمیدانم انکار بود یا اشتباه ...!

گیج و مبهوط از احساس نداشته ام به نگاهت خیره و به صدایت دل میدادم

نمیدانستم میدانی یا نه که هر لحظه غرقتر میشد دل در بودنت

دل بسته شدمو دل داده شدی...

دل سپردگی کردم ...

ماندم و ماندی ...

بودمو بودی ...

دوستت داشتم و میدانم دوستم داشتی ...

مستو بیتاب از گرمای وجودت بی دلهره از فردای نبودنت

میچرخیدمو میرفتمو میگشتم

گذشت ...

بودمو ... نبودی

انگار دل هیچ گاه حساب مردنش را نکرده بود که اینگونه دل بسته بود ...

دل دادن ... عادت ...عشق ... دلتنگی ... بغض ...

برای ترکشان دیگر دیر بود ، خیلی دیر ...!

تو نیستی و من هنوز دنبال سایه ات در پس کوچه های دلتنگیم هستم

شاید پیدا کنم دلیل بودن را

شاید برگردی و باز زندگی کنم و عشق بورزم به بودنت ...

و شاید ... !

 عاشقتم

عشق هدیه ایست جاودانی

و من چه عاجزانه افقهای طلایی نگاهت را

 با هزاران تمنا جستجو می کنم

و قصه تنهایی را در آسمان ابی نگاهت در میان می گذارم

نسیم اشکی که در نگاهت موج می زند

بارانی از عشق بود برای باغ رویاهایم

و دلم چه بی قرار برای نگاه عاشقت می تپد

در دل شبهای تاریک وجودم

 به جستجوی روشنایی وجودت می گردم

به افتاب گردانی می مانم

که هر صبح به امید افتاب وجود تو سر از خواب بر می دارم

و خوب می دانم گلبرگهای نازک وجودم را

باد سرد خزان در هم فرو می ریزد

و جوانه نا شکفته امیدم به دور از تو می خشکند

اما با این اصاف می دانم

قلبم کوچکتر از انی است که ظرفیت خوبی های تو را داشته باشد

اما در سکوت پر از فریاد خود می گریم و می گویم

با همین قلب کوچک و به وسعت تمام خوبی ها و سادگی هایت

دوستت دارم

پاییز را دوست دارم

بخاطر غریب و بی صدا آمدنش
بخاطر رنگ زرد زیبا و دیوانه کننده اش
بخاطر خش خش گوش نواز برگ هایش
بخاطر صدای نم نم باران های عاشقانه اش
... بخاطر رفتن و رفتن... و خیس شدن زیر باران های پاییزی
بخاطر بوی مست کننده خاک باران خورده کوچه ها
بخاطر غروب های نارنجی و دلگیرش
بخاطر شب های سرد و طولانی اش
بخاطر تنهایی و دلتنگی های پاییزی ام
بخاطر پیاده روی های شبانه ام
بخاطر بغض های سنگین انتظار
بخاطر اشک های بی صدایم
بخاطر سالها خاطرات پاییزی ام
بخاطر معصومیت کودکی ام
بخاطر نشاط نوجوانی ام
بخاطر تنهایی جوانی ام
بخاطر اولین نفس هایم
بخاطر اولین گریه هایم
بخاطر اولین خنده هایم
بخاطر دوباره متولد شدن
بخاطر رسیدن به نقطه شروع سفر
بخاطر یک سال دورتر شدن از آغاز راه
بخاطر یک سال نزدیک تر شدن به پایان راه
بخاطر غریبانه و بی صدا رفتنش
پاییز را دوست دارم، بخاطر خود پاییز
و من عاشقانه پاییز را دوست دارم